Le Mans Classic 2022
Le Mans Classic; Hard-Rock festival voor petrolheads!!
Soms zijn er van die activiteiten die op je bucketlist staan, waarvan je van te voren kan weten dat ze gaan ontaarden in een verslaving. Als dit zaken zijn waar je een ander geen onevenredig grote overlast mee bezorgt, je gezondheid schade berokkent of je in de goot laat belanden, heb ik intussen geleerd: DOEN, en wel zo snel mogelijk! Het bezoek aan Le Mans Classic stond bij mij op het lijstje en voor de zekerheid heb ik het er maar niet vanaf gestreept nadat ik dit evenement met een bezoek had vereerd! Na jaren van afwezigheid werd het twee-jaarlijkse evenement weer gehouden van 30 juni tot en met 3 juli. Kan je van een twee-jaarlijks dwangmatig bezoek spreken van een verslaving? Niet echt, maar het thuisfront kan er over twee jaar vast rekening mee houden!
Met Henry en Stephaan samen, zijn we met de camper richting Frankrijk getogen; broodjes en koffie mee voor onderweg, kratje Weissener om ‘s avonds op Le Mans niet van de dorst om te komen. Voor het comfort hadden Henry en ik festival geschikte boogtentjes meegenomen om niet lepeltje-lepeltje op het camperbedje te hoeven liggen.
Bij het oprijden van de “camping” krullen de mondhoeken al naar boven. Dit is duidelijk anders dan de camping op de Libelle-Zomerweek of een natuurcamping op een van de Waddeneilanden: Een zee van campers, tentjes en vervoersmiddelen neergezet zonder richtlijn waar of hoe de boel op te stellen, maar bovenal: geen laadpalen voor plug-in hybriden of volledig elektrische auto’s en geen (brom-) fietsen stallingen. Dit was ook allemaal totaal overbodig, immers het wagenpark op de camping was van dien aard dat het niet geheel past in de visie van ons gewaardeerde kabinet, sterker nog, het groen-rode gemeente bestuur van Amsterdam een complete hardverzakking zou bezorgen. Automobielen waarmee de kinders naar school gebracht kunnen worden met de labrador achterin, daarbij nog plaats voor de wekelijkse boodschappen, gebouwd op zuinigheid en doelmatigheid waren ver in de minderheid. Hier werd gekampeerd met de Porsche, Aston Martin, Ferrari, TVR, Mustang, Jensen, Triumph of MG.
Stephaan en Henry wisten nog een mooie plek van een eerdere editie (ja, die waren reeds verslaafd), hier was ruimte genoeg voor onze camper en twee tentjes. Na het opzetten van ons kampement wist ik al snel dat het naar het circuit niet zo ver lopen was: 50 meter! Vanwege een dijk kon je dat niet direct zien, maar gelukkig wel horen.
De dijk bood een perfecte plaats om al het moois van het rechte stuk in een ruime bocht te zien duiken die half om de camping liep. Hier was geen “Tour d ’élégance” bezig! Hoewel de leeftijd van de bolides die van de schrijver ruimschoots overschreed werd hier serieus gas gegeven! De Bugatti’s, Lola’s, GT-40’s Ferrari’s, Alfa’s, Bently’s, Panhards, DB’s en Porsches uit vervlogen tijden scheurden in moordend tempo langs ons af. Auto’s bekend van plaatjes uit de strips van Michel Vaillant stoven met oorverdovend geraas over het circuit,. (Oh ja, de volgende keer iets van oordopjes meenemen is wel fijn, ook weer een overeenkomst met een Hard-Rock festival).
We waren niet eens op het festival terrein en het water liep al uit mijn mond. Na uurtje (kan langer, kan korter geweest zijn want je raakt het gevoel van tijd kwijt bij zoveel moois om je heen) naar het festivalterrein gelopen om te gaan zien waar we voor gekomen zijn.
Het terrein wordt gekenmerkt door tenten waar de bolides worden geprepareerd, eet en drinktentjes, verkooptentjes (in stijl) en auto’s, heel veel auto’s (die van het soort zonder ruimte voor kinderen en labrador). Bij een van de eerste tenten kreeg ik de glimlach, die al vanaf de aankomst op de camping op mijn gezicht stond gebakken nog steeds niet van mijn gezicht. Groep-C auto’s tot aan de 21ste eeuw zonder afzet lintjes. Met enige terughoudendheid en voorzichtigheid kon je je tussen de auto’s begeven en de monteurs aanspreken voor wat uitleg en een praatje! Plaatje schieten (wat me z’n 500 keer gelukt is) en Bon Jour naar de volgend bolide!
Als de neus en de motorkap (achter) van deze auto’s verwijderd zijn, zie je pas dat het allemaal niet zo veel voorstelt; geen airco, geen lederen bekleding, geen elektrische ramen, geen radio/cd speler, geen cruise control en zeker geen plaats voor de labrador. Oh, en ook geen fatsoenlijke uitlaat. Meer motor, zitje en vier wielen met veel carbon en aluminium. Dat kan dus nooit zo duur zijn. Maar wat gaan die dingen hard! Daar heb ik met mijn Passat nog een flinke dobber aan. Mijn Rode Rakker heeft zelfs nog moeite dit geweld voor te blijven.
Al slenterend langs de entourage in stijl, met als openbaar vervoer VW T1 en T2 busjes, met auto’s in de bermen en parkeerplaatsen als Simca’s, Peugeots en Citroens uit de jaren zestig en zeventig was het een feest van herkenning; het hele wagenpark van mijn vader stond er opgesteld! Verwarring overvalt ons als er midden op het festival terrein opeens een bekende Nederlandse Peugeot 504 cabrio geparkeerd staat. Het zal toch niet?? Hoe krijgt hij het voor elkaar?? Nee, dit is de auto van Joannes niet, die zou nooooit van de hele foute moderne speakers in z’n auto monteren!.......Ach wat je al niet leert als je even later samen met hem op een terras een biertje drinkt.
In de paddock vergapen we ons in de tenten waar vooroorlogse racewagens worden geprepareerd. Een tentje Bugatti’s, waarvan ik vermoed dat ze nog in de originele lak zitten, wordt voor onze ogen gedemonteerd en gecontroleerd. Met mijn handen op mijn rug, of aan de ontspanner van mijn camera is het helemaal OK om over de schouder van de monteur mee te kijken of even rond de auto te lopen en wat plaatjes te schieten. Zie je in een museum ooit een enkele helemaal gerestaureerde, opgepoetste vooroorlogse Bugatti, hier staat een rijtje van 5, 6, 7, 8……met gebruikssporen, ruikende naar de olie en benzine, slijtplekken op de carrosserie, gedemonteerd of weer in elkaar. En wat zijn ze klein, elegant en eenvoudig…Zet je ze naast een Bentley uit de zelfde tijd (kon daar gewoon want een tent verder staan er toevallig een stuk of 8) dan snap je Ettore’s uitspraak dat Bentley de snelste vrachtwagens maakte in die tijd!
Aangrenzend aan de paddock wandelen we heel rustig door een garagedeur……staan we opeens in de pitstraat. Nou ja zeg, het moet niet gekker worden! Nou heb ik er een voorkeur voor om op plaatsen te komen die niet direct bedoeld zijn voor het grote publiek, of nog mooier, de betere bromsnor een preek laat geven; maar van deze dwaling werd ik toch zo opgewonden als een kind in een snoepwinkel, maar dan zonder toezicht! Bolides scheurde de straat binnen, stopten, wisselden van coureur. Even verder werd een E-type uitgeklopt zodat het wiel niet meer aan loopt (ja, die dingen gebeuren als het er wat forser aan toe gaat dan in een tour d‘élégance), banden worden gewisseld, en men racet weer de baan op, onder het toeziend oog van 3 Nederlandse toeristen met een camera op de buik waarvan de glimlach nog steeds met geen mogelijkheid van het gezicht te halen is. Ik ben blij dat ons blad alleen in een Nederlandse editie uitkomt, want voor je het weet beseft de “securite” van organisatie dat buiten deze 3 Nederlandse toeristen er alleen bevoegden zouden mogen komen. Heel het weekend overigens geen “securite” gezien: was gewoon niet nodig in een dergelijke relaxte setting met alleen liefhebbers.
Dinertijd is intussen zwaar gepasseerd; dit is geen probleem want het evenement sluit niet om 20.00 hr. Het sluit de hele nacht niet! De biologische klok geeft aan dat we gereed zijn voor La fameuse Cuisine Francaise! Niet voor niets wereld beroemd. Dat wordt dus een overheerlijke frites des pommes des terre avec un hamburger, aussie avec plus des frites et ça pour un petit vent cinq euro. Maar ja, met zo’n entourage……
Ook in Le Mans wordt het donker; onverantwoord om dan nog met die oude brikken met gloeiende spijkers als koplampen te rijden: heerlijk dat ze dat toch doen. Al dat moois racet ook in het donker op 50 meter afstand van onze tentjes over het circuit, zo tot een uur of 3. Eerst heerlijk in het tuinstoeltje, flesje Weissener in de hand op de dijk genieten we van wat voorbij racet, daarna nog heerlijk inslapend met op de achtergrond het rustgevende geluid van de 4, 6, 8, of 12 cylinders. Rustgevend? Op de Achtergrond? Haha, also ze door je slaapzak rijden! En toch slapen en dromen van dit moois, zo tot 7 uur, want dan begint het weer.
Zo’n dag; doe er nog maar een, en nog een……De verhalen zouden vergelijkbaar zijn maar de ervaringen zijn iedere dag weer eenmalig.
De zaterdag hebben we nog de tribunes vereerd met een bezoek; hele nieuwe ervaring tussen het circuit en twee geweldige reflectoren van tribunes in. Dit is niet alleen voor de ogen een feest maar ook de oren en het hele lichaam kunnen “meegenieten” van de acoustiek: HardRock festival ervaring maar de 2.0 versie, zeg maar XL, EH (extra hard), vastgebonden op de luidsprekers. Typisch een momentje: volgende keer heb ik mijn oordopjes weer bij me!
Je bent niet in Le Mans geweest als je de “Dunlop-brug” niet overgestoken ben! Dus om de ervaring helemaal compleet te maken....Gelukkig had men aan de andere kant van het circuit ook nog wat auto’s staan: Heel veel auto’s: gelukkig allemaal zonder plek voor de labrador...
Wat een dag was dat weer; doe er nog maar een, en nog een, en nog een……ik weet het de verslaving slaat toe, maar voor op papier genoeg; de verhalen zouden vergelijkbaar zijn maar de ervaringen zijn iedere dag weer eenmalig.
Helaas, weer een verslaving erbij, maar gelukkig wel een waar ik een enorme glimlach van op mijn gezicht krijg. Een hardrock festival voor petrolheads!
