Openingsrit 2018

De laatsten zullen de eersten zijn

Terwijl Stephaan rustig in Italië op vakantie was, moest hij natuurlijk vertegenwoordigd worden door een familielid. Deze taak nam ik als kleinzoon graag op me. Met mij mee nam ik Rick, een goede vriend die de interesse in (klassieke) auto’s met mij deelt.

In de prachtige grijze Alfa 1750 Berlina gingen we richting België, naar Hamont-Achel om precies te zijn. We hadden het niet beter kunnen hebben wat het weer betreft: een fijne, koele ochtend en een geweldig zonnige middag. De route die Theo had uitgezet was harstikke leuk om te rijden, maar ook uitdagend. We zijn dan ook een aantal keer flink verkeerd gereden, maar dat bleek achteraf geen enkel probleem te zijn, want er was bij deze rit geen tijdslimiet. Dit wisten wij echter tijdens het rijden nog niet, dus de stress sloeg enigszins toe…

Dat verkeerd rijden begon al vrij snel. Aan het begin haalden we Harrie, in zijn mooie Kever, nog in. We wilden immers snel zijn. De bijwerking van dat streven was helaas slordigheid. We zagen een bepaalde constructie foutief aan voor einde van de weg. Daar begon het gedonder dus. Na een flinke kilometerachterstand te hebben opgebouwd, zaten we inmiddels al weer ver áchter die mooie Kever. Frustratie tot en met dus.

We lieten ons niet uit het veld slaan en probeerden vol enthousiasme en fanatisme de vragen goed te beantwoorden, terwijl we de route zo snel mogelijk reden. Op een gegeven moment, vlak voor de lunch, zag ik in mijn binnenspiegel de Porsche van Loet en Truuke, en dacht: mooi, we zijn dus niet de állerlaatste. Ik gaf nog een flinke dot gas en riep: “We geven ze het nakijken!”. De validiteit van deze uitspraak was helaas van korte duur, want ik nam meteen daarna de verkeerde afslag op de rotonde, waardoor we achter hen eindigden bij de lunch. Oeps.

Gelukkig waren we niet de allerlaatste. We hadden onze heerlijke soep al op toen de laatste twee auto’s aan kwamen. “Waren de weg kwijt”, zo werd ons verteld. Dit stelde ons gerust, het kon dus nog erger. Na de soep kregen we een lekkere tosti en waren we helemaal klaar om de opgebouwde kilometerachterstand in te halen; deze stond inmiddels ongeveer op twintig. Wederom: oeps.

Eenmaal omgedraaid: Rick voor het eerst achter het stuur in de Berlina, gingen we er weer vandoor. Deze verdeling leek prima te gaan, de sfeer was geweldig, we reden redelijk ver vooraan en niet verkeerd, en beantwoordden onderweg ook nog alle vragen die we tegenkwamen. Op een gegeven moment zei ik “Hee maar Rick, we rijden nu dus al echt best lang niet verkeerd.”, maar hoogmoed komt voor de val.

Kort daarna reden we dus weer verkeerd, zo dachten we. Een straat zou twee keer van naam veranderen. De tweede verandering hadden we niet opgemerkt, dus zijn we gewoon doorgereden. We dachten dat dit niet zou kloppen, dus zijn toen omgedraaid. We  hebben werkelijk alle mogelijke bochten en scenario’s geprobeerd, maar niks kwam goed uit. Toen besloten we maar om helemaal terug te rijden naar het punt waarop we zeker wisten dat we goed zaten, en het van daaraf opnieuw te proberen. Dit kostte ons natuurlijk weer kilometers, waarvan we dachten dat ze kostbaar waren. Gelukkig bleek dit dus niet zo te zijn.

Eenmaal aangekomen bij de betreffende rotonde reden we hetzelfde stuk opnieuw. Toevallig kwamen we onderweg een vraag tegen die we eerder hadden gemist en dus hadden gegokt. Uiteindelijk kregen we de goede weg toch gevonden, en bleek dat de eerste poging toch te kloppen. Het houdt niet op: oeps.

Op het moment dat we weer op de route zaten werden we door Simon gebeld: “Waar blijven jullie? Iedereen is hier al, zijn jullie er bijna?”. Hem gerustgesteld dat we er zo zouden zijn, tuften we verder richting het eindpunt, waar de hele dag ook begonnen was. Daar werden we weer met een warm welkom geaccepteerd door de groep. Het was pas hier dat we te horen kregen dat er dus geen tijd- of kilometerlimiet was. Nu leefden we op: “We zijn nog in de running!”. Theo maakte bekend wie de derde- en tweede plaats hadden bemachtigd. Op dit moment dachten we dat we geen kans meer maakten. Theo sprak echter: “Ik zei net al dat er geen tijdslimiet is. Er zijn dan ook twee mensen die daar uitvoerig gebruik van hebben gemaakt, en die zijn ook de winnaars van vandaag: Rick en Pepijn!”.

We deden niet mee voor de winst, of überhaupt een podiumplaats, maar we deden mee omdat ik weet dat zo’n dag altijd geweldig is: de warme gezelligheid van de leden, de leuke routes die altijd weer met veel liefde zijn uitgezet – Theo: complimenten – en natuurlijk de mooie auto’s. Echter voelt het wel speciaal en eervol dat we als jongste deelnemers van deze openingsrit hebben laten zien dat wij het ook kunnen. Ik hoop dat jullie – de club – het ook mooi vinden om te zien dat de liefde voor klassiekers en dit soort leuke dagen ook in andere generaties leeft.

We kijken er zeker naar uit om nog een keer mee te doen met een volgende rit. Dan zullen we zien of we jullie weer het nakijken kunnen geven.

Geschreven door Pepijn ter Haar over de openingsrit van 8 april 2018.