Zomerrit 2021

Zomerrit  4 juli 2021.

De verjongende zomerrit! Door jongeren, voor jongeren! En dat blijkt later toch maar eens te meer.

Onder een veelbelovende zomerlucht die veel positiever was dan het ons bekende doomdenkende Buienradar,  verzamelden we bij het mooie Buitencentrum de Pelen in Ospel, waar we werden verwelkomd door Pepijn en Charlotte.

Na de administratie konden we ons tegoed doen aan koffie/thee en een lekker stukje Limburgse vlaai.

In het mooie routeboek werden we verrast op een, al lang niet geziene, bolletjes/pijltjes route en een reeks van foto’s die op de juiste volgorde moesten worden gezet.

De stoffen dakjes konden tot vreugde van de cabrio-rijders open. ’s Middags zou de vreugde de beurt zijn aan de andere leden van de club en konden de cabrio-rijders zich behelpen met handdoekjes en tissues.

De duidelijke en perfect op afstand staande aanwijzingen voor de rit voerden ons feilloos  via kleine landweggetjes door het mooie Limburgse Peelland. Het was een flinke ochtendrit, z’n 70 km, maar door de goede aanwijzingen kwamen er geen bonus kilometer bij en was het vlot te rijden. Toverland passerende, waar de achtbaan net zo min als wij maar net boven de 35 km/h gemiddeld kwam, keerden we weer terug in het beloofde land en belandden we voor de lunch in het als een klok klinkende Asten, waar we werden verwelkomt door het organiserend comité.

Ieder kon een gezellige plek op een terras uitzoeken en zelf wat lekkers van de kaart kiezen.

Het bleek  verstandig om in de lunchpauze de altijd zo pessimistische Buienradar te raadplegen, en niet te vergeten: te geloven.  Voor het wegrijden hebben we dus toch maar even het dakje op de auto gedaan. We waren net klaar met de laatste drukkertjes of de eerste druppels daalde al neer en niet veel later kwam het met bakken uit de lucht. Gelukkig is een Engelse auto helemaal voorbereid op dit soort, voor de Britten niet onbekend, weer. De auto laat je helemaal meegenieten van het weer middels het beperkte zicht door de overal komende en perfect wissende ruitenwissers, condens door de krachtige en goed gerichte vooruit verwarming en nattigheid via het perfect sluitende dak.  De Italiaan rijders onder ons hoor ik al zeggen: moet je met ons moois niet door dat noord Europese rot weer gaan rijden maar in Bella Italia, dus logische dat de auto lekt en geen werkende voorruit verwarming heeft! 

Echter deze omstandigheden scheiden de jongens en meisjes van de kerels en vrouwen! Vooruit met de geit en zonder vrees trotseerden we de elementen. Koen en onbevangen storten we ons op de, die ochtend waarschijnlijk nog perfect berijdbare, zandpaden.

Regel 1 van het rijden in modder en anderzijds slecht begaanbare paden hanterende: “de vaart erin houden, niet te veel sturen en grote plassen omzeilen als dat kan om toch vooral niet stil te komen staan; ten alle tijden stilstaan voorkomen!” glibberden wij als professionele rallyrijders van links naar rechts over het pad en pikte hier en daar toch een flinke plas mee. Voor een Engelse auto zijn deze omstandigheden natuurlijke habitat dus de auto geeft geen krimp….. totdat een kwaadwillende golf water het nodig vond om zich onder de motorkap te begeven en de ontsteking te bevochtigen. Onze lieve Spitje pruttelde nog moedig maar dreef uiteindelijk toch uit en bleef met een stil gevallen motor midden op het pad staan.   Dit leek op vocht in de ontsteking en de motorkap moest omhoog….(Ja inderdaad, je kan de motorkap maar even opentrekken en er volgt een “eervolle” vermelding met foto in “in den Olie”).

 Grote sterke Mercedesen stopte vriendelijk, maar zonder sleepkabel ging het hem niet worden. Dus onder een paraplu in de stromende regen de verdeler kap open en met tissues die we gelukkig in grote getale bij hadden de boel drooggemaakt in een tempo dat je de bijvallende regen voorblijft. 

De kap dicht en na een kwartiertje liep de motor weer en konden we de tocht vervolgen.

Toch nog ontdaan van het onrecht dat ons dappere Spitje was aangedaan, stotterde ze de rest van de route verder. Ondertussen konden wij ons stoïcijns weer gewoon concentreren op de foto’s en vragen. Want het gaat natuurlijk wel ergens over. Langzaam maar zeker werd het weer beter en via Someren, Leende, Valkenswaard, Riethoven leidde de route ons weer naar de Donk in Duizel.   Onze “Rode Rakker” zag eruit alsof we Le Dakar hadden gereden.

Ieder kon zich binnen laven aan alle sterke verhalen die over tafel gingen onder het genot van wat lekkers. Het vuur werd ontstoken en de “Bende van Maas” zorgde voor een lekkere en gezellige  BBQ.  

Dan terugkomende op de eerste zin want wie schrijft die blijft. Of is het nu andersom en mogen we daarom schrijven? De eerste prijs, met toestemming om weer iets moois in “in den Olie” te mogen schrijven is veroverd door Ellen en Marc in hun “Rode Rakker”. Een hele mooie tweede prijs was voor equipe Bram, Tamara en Boudewijn Ter Haar/Maas,  equipe van Elderen ging er met de derde prijs vandoor en Boris veroverde de troostprijs! 

De compliment zijn deze keer voor Pepijn en Charlotte die deze mooie, slimme en goed beschreven tocht hebben uitgezet en de hele dag geweldig hebben georganiseerd!

Een top idee om door de deelnemers originele foto’s van de eigen oldtimer te laten maken, dit is voor mij een mooie bron van illustraties bij dit stukje!

 Ik kan me voorstellen dat velen onder jullie denken: dat lijkt me nou ook leuk om te doen. Dat is alleen maar te beamen, niets mooiers dan een leuke tocht voor de club regelen! 

En zoals altijd hebben de thuisblijvers weer geen sterke verhalen over avonturen met hun oldtimer en weer heel wat gemist!

Groeten Marc en Ellen Verhagen.